Intercontinentaal

Een wolkenveld spreidt zich uit.
Tomeloos in de warre verte.
Blauw contrapunt de starre hemel.

Een droog suizen klieft in wit akkerspoor,
gloort in de morgenzon, toomt de straalmotoren.

Gekluisterd in een groepscel met bovendruk
bekwaam ik me in kwetsbaarheid.

De koffie rammelt schuimend door het gangpad:
er slaapt hier niemand meer.
Ondanks alles blijf ik rustig.

Er wordt ontbeten: wakkere helden. Ze staren
door patrijspoorten van doorzichtig plastic,
met sterrenstof in mond- en ooghoeken.

Ik maak mezelf de dingen wijs:
beneden wonen brave burgers
die niets van doen hebben met afweergeschut.
De hemelschittering zal ze hoogstens doen glimlachen.

Vliegen is niet meer hetzelfde.

Dit gedicht won in 2016 de Dekker van de Vegt gedichtenwedstrijd.