astrofysica

ik matchte op bumble met een astrofysicus.
ik vroeg hem naar de bekende weg, het eind
van het universum en of ze daar ook zo
in zichzelf gekeerd zijn. toen hij begon over

neutrino’s, quasars, protoplanetaire schijven,
verdween ik langzaam in de achtergrondstraling.
buiten beeld spande ik associatieve ruimtes op,
hing ik zingend de sterren terug aan de hemel.

begrijp je me wel, vroeg hij. jou niet nee, dacht ik.
maar wel dat de wereld zichzelf niet begrijpt
in collegezalen, maar ‘s ochtends, wanneer ik,
slaap nog in de ogen, mezelf terugvind in de spiegel.